Τέταρτη συνάντηση

        Στην τέταρτη συνάντηση της ομάδας μας χωριστήκαμε σε ομάδες και αποφασίσαμε για το ποιος θα αναλάβει τα κοστούμια, το ηχητικό υλικό της ταινίας μας και τα μέρη όπου θα γυριστούν οι σκηνές κατά την διάρκεια των γυρισμάτων.

Ειρήνη Π.

Τρίτη συνάντηση

         Στην τρίτη μας συνάντηση ψηφίσαμε για το επίθετο των πρωταγωνιστών μας. Είχαμε αρκετές επιλογές, αλλά τελικά καταλήξαμε στο Αντιμάν. Στην συνέχεια αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για το τι θα γίνει παρακάτω στην ιστορία μας. Μετά από ένα πολύ κουραστικό ταξίδι, η μικρή Καντάρα και η μητέρα της, Ράφα, φτάνουν στον τελικό προορισμό τους, το Κουφονήσι, ελπίζοντας ότι εκεί τις περιμένει μια καλύτερη ζωή! Μέσα στο κρύο, μάνα και κόρη  αποβιβάζονται από το καράβι αργά την νύχτα. Εφόσον είναι κουρασμένες και δεν ξέρουν τίποτα για το μέρος αυτό, αποφασίζουν να περάσουν την πρώτη τους βραδιά εκεί, μέσα σε ένα μικρό πέτρινο σπιτάκι, το οποίο βρίσκεται στο λιμάνι του νησιού.

Ειρήνη Π.

Δεύτερη συνάντηση

Στην δεύτερη συνάντησή μας αρχίσαμε σιγά σιγά να οργανώνουμε την κινηματογραφική μας αφήγηση. Ασχοληθήκαμε με το έμψυχο υλικό της αφηγησής μας, τους ήρωες που άρχισαν δειλά δειλά να παίρνουν σάρκα και οστά.

Αποφασίσαμε ότι αντικείμενο της ταινίας θα είναι μια οικογένεια μεταναστών ο Ισχάκ, η Ράφα και η Κανταρά.  Είμαστε σε προβληματισμό για την προέλευση της οικογένειας αλλά έχω την αίσθηση ότι θα μας οδηγήσει το ταξίδι στην σωστή κατεύθυνση. Μετά από μερικά χρόνια ήρεμης ζωής στην Αθήνα η Ράφα και η Καντάρα έρχονται στο Κουφονήσι με μια βαλίτσα γεμάτη αναμνήσεις και βιώματα και προσπαθούν να χτίσουν μια καινούρια ζωή...

Ισαβέλλα

Το Ξεκίνημα....

Πρώτη φορά βρεθήκαμε Παρασκευή. 
Παρασκευή και 23.
Όχι ότι σχετίζεται με κάποια απ' τις δοξασίες που γεφυρώνουν ημέρες κι αριθμούς, απλά, 
αρθρωμένο έτσι ολάκερο -"Παρασκευή και 23"- φορτίζεται η στιγμή με μια εσάνς μυσταγωγίας.

Δεν είναι πως πρώτη φορά συναντηθήκαμε τούτη τη μέρα.
Άλλοι μεταξύ ημών μετρούνε χρόνια κοινής πορείας, άλλοι μερικούς μήνες
και άλλοι ακόμη λιγότερους. Έχουμε άλλωστε όλοι ένα κοινό πεδίο καθημερινής 
δράσης (για φέτος τουλάχιστον), ένα σχολείο.
Στις 23 του Νοέμβρη όμως, -καταμεσής στα κύματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με τη μεταφορά να αγγίζει από την κοινωνική πραγματικότητα μέχρι την ψυχολογική συνθήκη-βρέθηκαμε πρώτη φόρα, χωρίς καθόλου φόβο αλλά με πολύ πάθος  κρατώντας μιαν απόφαση στα χέρια. Να δημιουργήσουμε. 

Να μιλήσουμε, 
να προβληματιστούμε, 
να νιώσουμε, 
να εμπνευστούμε, 
να εκφραστούμε. 
Όχι γενικά και αόριστα, αλλά χρησιμοποιώντας γλώσσα καλλιτεχνική, αυτή του Κινηματογράφου.
Με αφορμή έναν μαθητικό διαγωνισμό επιλέξαμε ο κώδικας της Κινηματογραφικής Αφήγησης να γίνει το όχημά μας για την κατάθεση της δικής μας ματιάς.

Και ξεκινήσαμε....

Ειρήνη